Jean Fournier maakte dagelijks een rondje door Lyon in zijn rafelige 302. Hij bezocht zijn klanten graag en verkocht zijn handelswaar nog liever. Vooral de Chef de Cuisine van statige Hotel de Ville aan de Place de Terraux was voor Jean een dagelijks genoegen. Jean kon altijd wel iets slijten aan de rondbuikige maar joviale chef. Als geste voor de eerste keus kreeg hij er een uitstekende cafe noir bij die hij dagelijks in de deuropening van de artiesteningang opdronk.
Zijn enige trouwe vrienden waren zijn hond Aloin en zijn Peugeot 302. Aloin had zich al in Brazzaville in Republiek Congo bij hem gevoegd, tijdens zijn werkzaamheden aan de spoorlijn naar Pointe-Noire. Jean had vanaf 1924 jaren lang de bouw van de spoorlijn geleid en eindeloos inheemse krachten had geronseld om de investeerders tevreden te houden en de druk van de voortgang in het onherbergzame gebied op peil te houden. Ruim 17.000 van hen stierven onder de erbarmelijke omstandigheden aan uitputting of malaria. Uiteindelijk was er in 1934 massaal opstand uitgebroken onder de inheemse bevolking en had Jean hals over kop het land verlaten. Levend. Zonder steun van de Franse overheid. Zij hadden hem in het politieke steekspel al snel tot Judas veroordeeld. Alleen Aloin, zijn trouwe viervoeter was nooit van zijn zijde geweken.
Nu, 5 jaar later, had hij zijn leven in zijn geboorteplaats Lyon weer opnieuw opgebouwd. Jean was na zijn luxe leventje in Afrika uiteindelijk straatarm weer in Frankrijk aangekomen. Hij had een handel in lokale delicatessen opgezet en een aardige klantenkring opgebouwd. Vorig jaar had hij een grotere auto aangeschaft, een Peugeot 302 pick-up die al heel wat had meegemaakt. Met de nodige reparaties kon Jean zich prima verplaatsen in de trouwe Peugeot.
Dagelijks reed hij naar het centrum van Lyon, steevast met Aloin naast zich op de bank die meestal met z’n kop uit het raam hing om alle luchtjes op te snuiven die voorbij kwamen. Voor Jean was de stad zijn schuilplek, hij kon er opgaan in de menigte zonder dat iemand hem aan zijn Afrikaanse verleden hoefde te herinneren. Hier voelde hij zich veilig. Hij was voor zijn klanten met de 302 en hond inmiddels een vertrouwde verschijning die dagelijks speciale bestellingen kwam afleveren.
Totdat de 302 op een zomermiddag roerloos op het kruispunt bleef staan. De deur nog halfopen. Van Jean of zijn viervoeter was geen enkel spoor te bekennen. De mensen liepen er eerst nog omheen maar toen na enkele uren de auto er nog steeds stond, met koopwaar en al, werd de Gendarmerie erbij gehaald. Uiteindelijk is de 302 tegen de avond afgesleept naar het bureau. Een oplettende fotograaf maakte nog even snel een foto voor de voorpagina van Le Passe-partout de Lyon et du Sud-Est. Jean en zijn hond zijn nooit meer in Lyon of omstreken gezien. Het blijft tot op de dag van vandaag een mysterie hoe en waarom hij zo plotseling is verdwenen.
