Albert Brüggen uit Haarlem heeft een speciale band met de Peugeot 204. Ooit was een sloopwaardige 204 zijn eerste auto. Dat deze wagen heel veel op hem maakte, maakt het onderstaande bijzondere verhaal duidelijk.
Alberts eerste auto was een afdankertje van zijn vader. Het was de Peugeot 204 met het kenteken 33-NN-68 en de kleur “Rouge amarant”, wat Albert en zijn broers altijd vertaalden met “roest aan me rand”. De 204 was toen na 8 jaar dienst en 150.000 km al behoorlijk aan het wegrotten. Dat bleek toen Albert op een zeker moment bij het opendoen van het linkerachterportier de knop niet helemaal indrukte en het portier met slot en al open trok. Om het slot heen was de deurstijl helemaal weggeroest! Albert en zijn broers hebben toen de linker achterdeur met popnagels vastgenageld, want sluiten deed hij niet meer en met drie deuren gaat het tenslotte ook wel. Niet veel later kreeg Albert op een provinciale weg bij 50 km/uur de motorkap tegen de voorruit, ook daar was de pen die de klep vasthield helemaal los geroest. De motorkap heeft de rest van zijn leven met een touwtje aan de grill vastgebonden gezeten.
En zo ging het verder. Er was totaal geen budget om ook maar iets te lassen of goed te repareren. Maar wat een lol had hij met dit karretje! In de winter lekker slippen in de sneeuw, want je kon gas geven (op de voorwielen) en remmen (handrem op de achterwielen) tegelijk! Ook ging Albert met zijn eerste grote liefde samen met de 204 op vakantie naar Frankrijk. Daar kregen ze echter een steentje tegen de ruit: pats! Ruit aan gruzelementen en je ziet niets meer. Dat was een reparatie van wel 150 gulden! Kleppen stellen deed hij zelf en daar zoefde hij weer met 120 km/u over de kleine bult vlak voor het binnenrijden van Haarlem zuid, het kon best met de 204!
Maar aan al het goede komt een eind en ook aan deze 204. Wanneer hij politie zag in de spiegel draaide hij meestal direct een zijstraat in, maar nadat Albert voor de zoveelste keer van de weg was gehaald werd het hem teveel en heeft hij de 204 weggedaan. De totaal opgebruikte wagen mocht naar zijn laatste rustplaats, maar niet voor Albert de 0 verwijderd had van de motorkap. Tot op de dag van vandaag hangt die 0 aan zijn sleutelbos!
Nog heel vaak denkt Albert aan zijn 204. Als hij droomt dat hij auto rijdt; zit hij altijd weer in die 204. De remmen doen het niet, in de spiegels doemt de politie op, en steeds met de gedachte; “hé, ja dat is waar ook, die auto is er nog, waarom gebruiken we hem niet meer, hij doet het immers nog best?”
Vorig jaar overleed Albert zijn vader en in augustus kreeg hij een erfenis op zijn rekening gestort. Daarvan heeft hij weer een Peugeot 204 gekocht. Donkergroen, uit 1967 en met 29.000 op de teller. 25 jaar na dato rijdt Albert weer met 120 km/u over de bult Haarlem-zuid binnen. Hij is zich er volledig van bewust dat dit niet de meest hippe klassieker is, het is geen chique Amazone of een yuppige DS, maar dit is wel zíjn auto. Met de Peugeot 204 heeft hij een verleden. Hoe onnozel het uiterlijk ook is, en hoe onbeduidend de motorinhoud, dit is zijn droomauto!
Albert heeft nu een 2000 kilometer gereden en is dolblij. Dit is weer autorijden zoals hij dat van vroeger kent: stuurschakeling, geen rem- of stuurbekrachtiging, geen haast. “Zal ik je even naar het station brengen?” hoort hij zichzelf zeggen, als een jongen van 18 die net z’n rijbewijs heeft en graag een ritje wil maken. Dan rijdt hij rustig rond, groet iedereen die hij tegenkomt en schreeuwt zielsgelukkig: IK RIJD WEER PEUGEOT 204!
