Lachlan Wall is 18 jaar en komt uit het Australische stadje Mudgee. Sinds 2 jaar is hij de trotse bezitter van een Peugeot 504. Die auto heeft hij echt moeten veroveren want de vorige eigenaar had hoge eisen gesteld voor een goed tehuis voor zijn geliefde 504. Sinds kort heeft Lachlan zijn woonplaats verruild voor Mui Né in Vietnam voor werk. Dat weerhoud hem er niet van om grote plannen te smeden om met zijn geliefde 504 de wereld over te gaan. Voor Peugeot Vintage doet hij graag zijn verhaal.
“Zolang ik me kon herinneren, heb ik altijd al een exotische auto gewild. Een auto die zich zou onderscheiden van de eentonigheid in het Australische straatbeeld. Toen ik op mijn zestiende mijn rijbewijs haalde, waren mijn ouders het erover eens dat ik mijn eigen auto kon kopen en maandenlang besteedde ik al mijn vrije tijd aan het zoeken naar een geschikte klassieke auto. Ik wilde een auto met vintage esthetiek, die in onberispelijke staat en betrouwbaar moest zijn. Rondom onze boerderij liggen vele kilometers onverharde wegen en een Italiaanse sportwagen zou het daarom niet redden. Al gauw werd duidelijk dat Peugeot dit landschap uitstekend aankon. Dus een 504 werd mijn eerste keuze. Als een 504 kan uitblinken in het mulle zand van Afrika dan moeten de gravelwegen in Australisch voor een 504 een makkie zijn.”
“Ik vond er een. Hij stond zo zielig tussen het Australische blik geparkeerd dat ik de auto niet kon laten staan. Bovendien voldeed de auto geheel aan mijn criteria. Het was een Diesel, had een versnellingsbak met 5 versnellingen, onberispelijk lakwerk, een smetteloos interieur, een onlangs gereviseerde motor en de prijs was tegen mijn verwachting nog aantrekkelijk ook! De eigenaar woonde 14 uur rijden bij mij vandaan, dus een proefrit zat er niet in. Ik heb de eigenaar meteen een bericht gestuurd. Ik was al verliefd geworden.”
“De volgende dag was een schooldag en ik kreeg een telefoontje aan het begin van een geschiedenisles van 2 uur. Ik vroeg de leraar of ik het telefoontje kon aannemen, omdat het een belangrijk bericht was. Ik rende de deur uit en nam snel het telefoontje aan. Ruim 2 uur later kwam ik terug in de klas, zeer nerveus. De auto was precies wat ik wilde en ik wist dat het lang zou duren voordat zo’n kans zou krijgen. Maar de verkoper had er de volgende dag een afspraak met een andere koper.”
“De 24 uur die daarop volgden, kon ik de 504 maar niet uit mijn hoofd zetten. Een eeuwigheid later kreeg ik een telefoontje van de verkoper. Wat bleek, de andere koper wilde de auto wel en had het geld al klaar liggen. Echter de eigenaar wilde hem uiteindelijk de auto niet verkopen. De eigenaar geloofde niet dat deze geïnteresseerde er goed genoeg voor zou zorgen en weigerde hem te verkopen. Ik was eerst blij en daarna geschokt, vooral toen hij zei dat de auto niet meer op de markt was. Hij was zo ontmoedigd door de verschillende mensen die de auto tot dan toe hadden willen kopen maar niet de passie toonden voor de auto. Hij had daarom besloten om de 504 naar een klassiek automuseum te sturen. Hij had het geld immers niet nodig, hij zocht namelijk iemand die goed voor zijn auto wilde zorgen.“
“De weken die volgden bracht ik door met eindeloze telefoongesprekken om de eigenaar te overtuigen om de auto aan mij te verkopen. Ik kon het me niet veroorloven hem te vertellen dat ik pas zestien was, vooral nadat hij uitspraken zei als: ‘Ga er eens met je vrouw over praten.’
Twee maanden nadat de auto van de markt was gehaald, kon ik hem dan toch kopen. Maar als hij besefte dat ik 16 was, zou hij een hartaanval krijgen. Daarom schakelde ik een monteur in om de auto te bekijken. Deze monteur was een vriend uit de buurt en die vertelde me dat de 504 in goede staat was. En zo werd de 504 op een trailer geladen en naar Mudgee verscheept. Voordat het arriveerde, had ik al een Instagram-account voor mijn auto gemaakt en begon ik onmiddellijk te posten.”
“De eerste keer dat ik met die auto reed, keek ik naar mijn moeder op de passagiersstoel en zei tegen haar: ‘Als ik die auto ooit probeer te verkopen, houd me dan tegen.’ De auto werd toen gedoopt ‘Pierre’ en sindsdien is er niets veranderd.“
“Totdat ik naar Vietnam verhuisde reed ik met Pierre dagelijks en zonder enig mankement. De zetels in Pierre zijn de meest comfortabele stoelen die ik ooit heb ervaren. Comfortabeler dan de lounge, comfortabeler dan een massagestoel, comfortabeler dan in bed liggen rijd ik met een easy muziekje op over de wegen van Australië.”
“1 jaar geleden, op 16 april (Pierre’s 39e verjaardag), ging ik op mijn grootste Peugeot avontuur tot nu toe. Ik reed van Mudgee naar de Gold Coast, 14 uur rijden en terug in een weekend. Niemand kon het geloven, vooral mijn moeder, die de schrik van haar leven kreeg toen ik haar belde vanaf het strand van Gold Coast. Mijn oorspronkelijke plan was om in het weekend te gaan kamperen, zoals ik tegen mijn moeder zei terwijl ik in de auto sprong. Maar onderweg had ik het zo naar mijn zin dat ik niet wilde stoppen. Dus dat deed ik niet, totdat ik bij de Gold Coast kwam en het kamperen verruilde voor een duik. Daarna ben ik weer in de auto gesprongen en spoorslags naar huis gereden. “
“Ik ben iemand die van avontuur houdt, daarom ben ik naar Vietnam verhuisd en heb ik grote plannen voor mijn volgende avontuur. Ik ben van plan om met Pierre van Sydney naar Londen te rijden via Singapore in een reis van 6 maanden. Ik heb passie voor fotografie en wil de reis vastleggen op foto. Een reportage waarin de culturen en mensen die ik tegenkom worden samengevat in een mooi boek. Het doel is om dan voorlopig in de UK te blijven wonen. Met Pierre op de oprit natuurlijk.”
